HOE VERDER?

Bent u echt elektrogevoelig?

Ontdekking van elektrogevoeligheid
Gevaar van overdrijven
Emotionele versterkingsfactor
Kruisreacties bij andere milieutriggers

Ontdekking van elektrogevoeligheid
Ieder ontdekt zijn handicap – elektrogevoeligheid – op enig moment, op eigen kracht of op aanwijzing van anderen. Het komt doorgaans door het werken met een elektronisch apparaat, zoals een PC of tablet dat klachten uitlokt, of door een installatie als voor draadloze communicatie. Vooral WiFi’s, Dect telefoons, smartphones en zonnepanelen geven bij intensief gebruik vaak klachten. Men vindt gauw uit dat het uitzetten van die dingen op korte termijn een opluchting geeft. Dan is de klacht gekoppeld aan een fysiek apparaat en is het begrip van elektrogevoeligheid gevestigd. Daarna gaat u er over lezen. – in dié volgorde en niet andersom! U wordt niet paranoide voor stralingschade nadat u erover hebt gehoord, het zo genoemde nocebo-effect. Nee, het effect is er eerst en vervolgens gaat u op zoek naar de oorzaak. En tenslotte komt u tot de conclusie: Veld weg —> Klacht weg. Zo eenvoudig is het.

Gevaar van overdrijven
Naarmate de problemen met elektrogevoeligheid toenemen en u in fase 2 of 3 bent beland (zie subhoofdstuk Progressie van problemen in de tijd), wordt u misschien licht paranoide en is er het risico dat u zich problemen op de hals haalt door 'overal' bronnen van EMV op te merken. U bent menselijkerwijs voortdurend bezig mogelijke storende bronnen te vinden om die vervolgens te kunnen vermijden of elimineren. Dat kan in de hersenen gemakkelijk een soort 'tic' worden waardoor andere belevenissen wat worden onderdrukt en u in feite gaat lijden onder de tirannie van EHS. Angst is een krachtige emotie. En emoties kunnen op zichzelf al een 'self fulfilling prophecy' worden, in die zin dat u bronnen van EMV denkt te ontdekken waar die niet zijn. In de nabijheid van anderen kan dat onnodig hinderlijk gedrag oproepen.

Emotionele versterkingsfactor
Er is in de hersenen zoiets als een 'emotionele versterkingsfactor', die aanvankelijk geringe irritaties psychisch versterkt tot ondraaglijke hinder (zie opgaande pijl in figuur 1).

 

Figuur 1. EMV uit verschillende bronnen (‘elektrosmog’) werken in op een receptormechanisme in de hersenen. Daar komt een cascade van reacties op gang die er voor zorgen dat in het limbische systeem een stressreactie wordt geactiveerd. In het uiterste geval wordt de persoon depressief. In die fase neemt de gevoeligheid voor EMV toe en tegelijk worden de reacties op prikkels feller. Een veronderstelde ‘emotionele versterkingsfactor’ (gele pijl) is daarvoor verantwoordelijk.

 

 

 

 

 

We weten niet waar dat mechanisme zich bevindt: in elk geval ergens in het traject tussen ‘ontvangst' van een EMV trigger en de lichamelijke reactie daarop. Zenuwfysiologen hebben daar wel een mechanisme voor bedacht; het proces van 'kindling" komt dicht in de buurt van wat we hier waarnemen.

Kruisreacties met andere milieutriggers
EMV vormen maar één van de milieusignalen die we waarnemen. Andere signalen die precies dezelfde klachten kunnen geven zijn o.a. UV licht, bepaalde geuren, laagfrequente geluiden en andere. De belangrijke vraag is daarom tegen welk type trigger u in feite uw overgevoeligheid hebt zien toenemen; het kunnen EMV zijn. maar evengoed een van de andere triggers. Zie figuur 2.

 

Figuur 2. Ieder mens wordt door meerdere milieufactoren (triggers) belaagd, maar de meesten merken daar weinig van. Elektrogevoelige personen echter krijgen klachten door blootstelling aan een enkele, of aan meerdere van die triggers. Blijkbaar worden de sensormechanismen op scherp gezet.

 

 

 

 

Het punt is dat veel elektrogevoeligen uit fase 3 of 4 tevens overgevoelig zijn voor een of meer van die andere factoren. In enkele gevallen is gebleken dat het opheffen van elektrogevoeligheid gelijk op gaat met een ongevoeliger worden voor die andere factoren! Alle stressreacties stammen —zo gezegd — uit hetzelfde ‘potje'; wanneer dat ‘leeg’ is houden ook andere kwellingen op. De achtergrond van dit proces is dat alle zintuigen in ons lichaam signalen zenden naar de hersenen. Wanneer het regelcentrum — bijvoorbeeld het limbische systeem, de hippocampus of de amygdala de signalen niet 'begrijpt', komt een voor de persoon kenmerkende stressreactie op gang, leidend tot de genoemde gezondheidsklachten. De reactie wordt heviger naarmate de verstoring sterker is en afwijkend van wat onze zintuigen en sensoren als natuurlijk herkennen. Met het wegvallen van de hoofdtrigger — hier EMV — worden alle reacties zwakker.

 

Referenties

Boekhoofdstuk.